Zeki Müren / Ne Yaptım Kendimi Nasıl Aldattım

http://fizy.com/#s/1aigcv

Outcry of a man who suffers after betraying his loved one.

Zeki Müren, without dispute the most enchanting male character of the Turkish Art Scene ever, leaves one breatheless in this early recording with the selflessness in his interpretation and transparency in his voice (you can almost see his pain passing through his soul and crystallizing in tha air). Naivity and freshness of his voice in this song however disappears in his later recordings; the beautiful desperation of youth leaves its place to a mostly overemphasized and slightly lost genuinity.

Murat Durusoy / Aşk

Murat Durusoy'un fotograflarında ilk dikkatimizi çeken, imgelerin analog yöntemlerle deforme edilerek, ya da bilgisayar aracılığla yeni bir ortama taşınarak (remediation) yeniden üretilmiş olması. Bu yeniden üretim süreci, sanatçının kendi çektiği ya da görsel iletişim ortamlarında karşılaştığı imgeler arasından kendine içerik ve form açısından cazip gelenleri seçmesiyle başlıyor. Konu itibariyle hepimizin belki de varlığını çoğu zaman görsel ya da yazınsal temsilleriyle karşılaştığımızda tam olarak duyumsadığımız ve ancak sanat aracılığla içimizden geçip gitmesine izin verdiğimiz bir eksikliği gösteriyor. Sanatçının aşk olarak tanımladığı bu eksikliği yönelttiğimiz öznelere hissettiğimiz tutkunun yansımaları olarak okunan bu çalışmaların en önemli ortak özelliği, her birinin, imgenin transparanlığını bozan bir biçimsel muğlaklık taşıması ve buna rağmen içeriksel olarak bize hissettirdiği tanıdıklık duygusu.
@http://www.muratdurusoy.com/

Iceland / Michael Schlegel

@http://www.fubiz.net/2011/04/14/iceland-landscapes/

On Chinese Acting / Brecht

To look at himself is for the performer an artful and artistic act of selfestrangement. Any empathy on the spectator’s part is thereby prevented from becoming total, that is, from being a complete self-surrender. An admirable distance from the events portrayed is achieved. This is not to say that the spectator experiences no empathy whatsoever. He feels his way into the actor as into an
observer. In this manner an observing, watching attitude is cultivated.

(Bertold Brecht, On Chinese Acting, p.14 in Brecht Sourcebook)

He confines himself at the outset to merely quoting the character. (p.15)