Kendime hem çok yakın, hem de ne yazık ki bana, benden çok uzak olan o tek çareye yönelme cesaretim olmadığı için, başka bir deva arayışına yöneldim ve dünyanın söndürdüğü o ateşi tekrar yaktığımı sandım.
Hepsi boşunaydı. Beğenilme zevki beni alıkoyarken, yalnızlığı seçmeyi, onu özgür bir eylem olarak benimseme kararını günden güne erteliyordum. Bir günah için diğerinden vazgeçmiyordum; ikisini birbirine karıştırıyordum. Neler diyorum ben? Karşısına çıkan his ve düşünce engelini yok edebilen herkes böyleydi. Bir hatadan sonra kendimi sakinleştirmek için insanların arasına karışıyor, sakinleştikten sonra bir hata daha yapıyordum. İşte o dehşet verici zamanda, masumiyetimi yitirip, bugünkü vicdan azabına sahip değilken, hayatım boyunca en işe yaramaz olduğum anda, en çok değeri ve ilgiyi gördüm.
Hepsi boşunaydı. Beğenilme zevki beni alıkoyarken, yalnızlığı seçmeyi, onu özgür bir eylem olarak benimseme kararını günden güne erteliyordum. Bir günah için diğerinden vazgeçmiyordum; ikisini birbirine karıştırıyordum. Neler diyorum ben? Karşısına çıkan his ve düşünce engelini yok edebilen herkes böyleydi. Bir hatadan sonra kendimi sakinleştirmek için insanların arasına karışıyor, sakinleştikten sonra bir hata daha yapıyordum. İşte o dehşet verici zamanda, masumiyetimi yitirip, bugünkü vicdan azabına sahip değilken, hayatım boyunca en işe yaramaz olduğum anda, en çok değeri ve ilgiyi gördüm.
Proust, Hazlar ve Günler, 124-125
No comments:
Post a Comment